Właśnie dochodzę do siebie po międzynarodowej konferencji policyjnej. Zaproszono Węgrów, Rumunów, Słowaków, Ukraińców. Przyznam, że równie sympatycznego galimatiasu dawno nie widziałem. Prelegent polski mówił po polsku (co chyba jest naturalne), a że mówił głośno to rozumieli go:

a)      Polacy

b)      Słowacy

c)       Ukraińcy

Tłumaczka głośno tłumaczyła na angielski, słuchali tego:

a)      Rumuni

b)      Węgrzy

których tłumacze tłumaczyli głośno na swoje języki narodowe….

Szum i harmider był pokazowy, ale okazał się niczym w porównaniu z tym, co nastąpiło później:

- PRELEKCJĄ WEGRÓW.

Węgier gadał po węgiersku, ich tłumacz mówił symultanicznie z nim po angielsku, Rumun tłumaczył jednocześnie na rumuński na głos, a nasza tłumaczka jednocześnie na polski przekładała…  Więc efektem było, że nikt po dwóch minutach prelekcji już tej kakofonii dźwięków nie słuchał i wszyscy gadali między sobą…

Ale okazało się, ze nie miałem racji. Był ktoś, kto słuchał i to z uwagą. Wysokiej rangi oficer milicji, szef delegacji ukraińskiej słuchał z uwagą. A szum osób, które z tyłu gadały przeszkadzał mu. Więc aby uciszyć audytorium – klasnął ze dwa razy w ręce. Cała ukraińska delegacja widząc szefa który klaszcze, również zaczęła klaskać. Pułkownik, aby pokazać, ze nie chodziło mu o oklaski, tylko o uciszenie ludzi wstał. A za nim wstali pozostali Ukraińcy, wciąż klaszcząc. Za Ukraińcami wstali Rumunii, za nimi Słowacy, potem Polacy, a na końcu pozostała część delegacji węgierskiej. I wszyscy klaskali…..

I tą owacją na stojąco zakończyła się już cała konferencja, a za mównicą pozostał tylko zdumiony aplauzem węgierski prelegent…..