Zapowiedziano ALTERNATYWĘ: podział na wycieczke ogólną nr 1 - dla cieniasów i  wycieczka nr 2,dla  twardzieli– wyjście albo na Pikuj albo na Ostry Wierch  (znowu ALTERNATYWA)

I stanęło na tym, że wszyscy na tą pierwszą, a na drugą, to z całej grupy tylko 15 osób się wybrało, a mnie też tu podkusiło…

Po drodze pytamy Saszy, jak różnica w panoramach z obu szczytów?

Dotarliśmy do wioski pomiędzy tymi szczytami i tu Sasza wykazał się dogłębną znajomością literatury amerykańskiej.

Ja czasami wolno myślę, więc zanim się zorientowałem czy mu chodzi o jego „lewo” czy o moje „lewo” to już, kurde stałem po tej niewłaściwej stronie. Głupio mi było się już wycofać, bo po tej samej stronie stanęły jeszcze 4 osoby:

1) Młoda, Ale Dobrze Zapowiadająca Się pani prawnik (mówiła że jest od upadłości, więc się ucieszyłem, że jak padnę na trasie to mi pomoże, ale wytłumaczyła że to o co innego chodzi)

2) stateczna Pani Doktor (nie wiem od czego,  miałem nadzieję, że od zawałów, ale nie zdradziła)

3) Szacowny Pan Profesor (medycyny, co mnie bardzo ucieszyło, ale zgasił mnie, twierdząc, ze jest pediatrą i trochę  za duży jestem, żeby się mną zajął jakby co)

4) Zasłużony Wieloletni Prokurator (Retired) – (gość z rocznika mojej Mamy, będzie o nim osobny odcinek)

I z tą kozą, co jej śmierć, to nie było chyba dobre porównanie, bardziej sobie przypisałem role osła w tym odcinku. Bo mając w grupie 5 osób Sasza powiedział: Pójdziemy sobie, spokojnie, powolutku, będziemy często oddychać , poczem ruszył do przodu jak czołg z lekkim opancerzeniem.

Pomyślałem że nie dam mu się i całą godzinę zasuwałem za nim dysząc ciężko. A za mną Zasłużony Prokurator, za nim Młoda Ale Dobrze Zapowiadająca Się, a na końcu (lepiej zabrzmi nie „na końcu”, bo to może budzić skojarzenia, tylko „z tyłu”) szli Pani Doktor i Szacowny Pan Profesor (w cywilu mąż Pani Doktor). Ta dwójka dziwnie trochę wyglądała, bo Szacowny Pan Profesor niósł nad jej głową coś w rodzaju czarnego baldachimu… Dopiero bliższe przyjrzenie się wyjaśniło, że to co brałem za baldachim to kłębowisko much, które ukochały zapach środka przeciwko owadom którym Pani Doktor się pokropiła, a Szacowny Profesor trzyma w ręku gałąź i muchy te pracowicie odganiał. I odganiał je przez całą drogę, nie bacząc na trud i znoje… Kurde, jak kocham moja Małżonkę, tak z gałęzią bym za nią nie ganiał, niech se macha sama – pomyślałem – i wyciągnąłem wniosek że oni są pewnie świeżo po ślubie…

 Po pierwszej godzinie bezustannego marszu Sasza zatrzymał się i powiedział: No, kak w kniżce stoit, po godzinie marszu oddychamy.  I miał rację, już po 5-ciu minutach przestałem dyszeć, zacząłem oddychać. A wtedy nasz przewodnik pokazał pionową ścianę przed nami i wyznał nam że „teraz przez następną  godzinke będzie troszkę  trudno…” (jakby dopotąd było łatwo)  Wyszliśmy, Sasza pierwszy, ja zaraz za nim, po mnie reszta ekskursji.  Z tym „będzie troszkę trudno” to Sasza ogólnie rzecz biorąc przegiął, bo już po 10 minutach z tej godziny miałem dosyć… Oddech chrapliwy i urywany, nogi z waty, ciemne plamy przed oczyma, a ten dalej zaiwania… Po następnych 5 minutach już chciałem tylko umrzeć, ale zęby zacisnąłem (może przez to źle mi się oddychało???) i krok w krok za przewodnikiem podążałem. Czytałem kiedyś w „Życiu po Życiu”, że umierające osoby słyszą głosy: dzwony lub chóry anielskie, zależnie od stopnia wiary w życie pozagrobowe. Ja umierając usłyszałem śpiewy…  Dochodziły z Góry… ostatnim wysiłkiem spojrzałem w Niebo nade mną, ale Aniołów nie zobaczyłem. Ujrzałem za to brudne pięty Saszy (łobuz po górach w sandałkach chodzi), a zdziwiony chropowatością głosu Aniołów skoncentrowałem wzrok….  A to idąc w górę ŚPIEWAŁ SOBIE Sasza….

 Splunąłem z pogardą (w duchu, bo śliny mi nie starczało)… Powiedziałem sobie, że jednak nie dam się, dojdę, nie zniosą mnie…. (bo i tak nie bardzo miał kto). Ale po chwili, choć wydaje się to niemożliwym, zrobiło się jakby jeszcze stromiej[1]. I śpiew Saszy też ustał.

-Ha, on też ma dość! – pomyślałem. Ale on przestał śpiewać tylko dlatego, że ZAPALIŁ SOBIE PAPIEROSA….

Jeszcze tylko godzinka po grani i byliśmy na Ostrym Wierchu. Trud opłacił się. Wspaniała panorama roztaczająca się w balsamicznym powietrzu …

Myślę, że Hillary i Ten-Tzing po zdobyciu Everestu byli z siebie mniej dumni (ale też sądzę, że byli mniej zmęczeni) niż nasza piątka TWARDZIELI:

1) Młoda, Ale Dobrze Zapowiadająca Się Pani Prawnik

2) Stateczna Pani Doktor

3) Szacowny Pan Profesor

4) Zasłużony Wieloletni Prokurator (Retired)

5) Piszący to, Mały Żuczek, Dumny Że W Tak Doborowym Towarzystwie Na  Ostry Wierch Wdrapał Się …