Jedziemy autokarem na lotnisko. Mało czasu, samolot ma startować już za kilkanaście minut, a do lotniska sporo drogi. Denerwujemy się, tylko kierowca spokojnie „maniana – może to oznaczać albo <jutro> albo <spoko>. Wpadamy do aeroportu na minutę przed planowanym odlotem, ale kierowca miał rację z tym maniana- samolot jeszcze w ogóle nie przyleciał. Rzucamy bagaże na kupę w hali odlotów, a oni bez ważenia lokują je na wózkach towarowych. Czekamy. Godzinę. Drugą. I jeszcze trochę. Miejsca siedzące na lotnisku są tylko dla tych, którzy zamawiają piwo w lotniskowym bufecie – jest ono tu 7 x drożej niż normalnie. Pewnie pilot ma układ z bufetową i przyleci dopiero wtedy, gdy ona wykona miesięczny plan sprzedaży. Podenerwowani usiłujemy dowiedzieć się, co z naszym odlotem

-A nie wiadomo, i tak naprawdę to średnio nas to interesuje...

Ale w końcu piwo w bufecie kończy się i przylatuje samolot, nawet całkiem spory, Boening 737. Głośniki ogłaszają „Pasażerowie do Buenos Aires proszeni do odprawy” Jest to o tyle bez sensu, bo po co zapowiadać że to aeroplan do Buenos, skoro z tego lotniska odlatuje tylko jeden samolot dziennie, i to tylko do stolicy. Ale niech im tam, stajemy z bagażami podręcznymi do kolejki. Facet z rzeźnickim nożem przy pasie śledzi na monitorze zawartość naszych bagaży.

 I nagle:

Za chwilę w następnym bagażu znów znajduje butelkę, którą każe wyciągnąć. Janusz bez dyskusji wyciąga wskazaną na ekranie flaszkę i wtedy okazuje się że jest to jedna z butelek która została z wyprawy na pampę,  jej wartość na polski to jakieś złoty trzydzieści. Desperado patrzy zawiedziony i z rezygnacją pokazuje, aby ją schować z powrotem do bagażu. Takie wino można wnosić na pokład....

Wystartowaliśmy i biorę się za czytanie przywiezionej z Polski książki. Jest to gruba powieść, której nie chce mi się wieźć „na abarot” do kraju, więc każdą przeczytaną  kartkę wyrywam i wyrzucam. Współpasażerowie patrzą na mnie z takim oburzeniem jakbym naruszał nie wiadomo jakie tabu (no, a przynajmniej jakbym dłubał brudnym palcem w nosie). Być może chodziło o to, że w tych okolicach wyrwanych kartek nie wyrzuca się do kosza, tylko zanosi do ubikacji...

Reszta pasażerów zafrapowana naszą konwersacją i zamieszaniem przechodzi na prawą burtę aby się też przyglądnąć temu co wzbudziło nasze zaniepokojenie. Samolot przechyla się na prawą burtę.......

Lecimy do stewardesy zameldować o wycieku, ale z nią trudno się dogadać. Nie zna żadnego zagranicznego języka poza swoim ojczystym. Usiłujemy ją poinformować, że „engine is leaking”, ale widząc jej śliczne nic nie rozumiejące oczka zadzieramy ją w okolice skrzydła i pokazujemy wyciek

-         O, no problema – dalej upiera się przy swoim stewardesa i dodaje jeszcze coś z czego rozumiem jedynie „duos dias – dwa dni”  I nie wiemy, czy nie ma czym się przejmować, gdyż już tak cieknie od dwóch dni, czy też za dwa dni ten samolot i tak ma iść do kasacji (w środku rzeczywiście tak wyglądał) więc nie ma sensu już go naprawiać.

Ale samolot zaczyna się gwałtownie zniżać. W panice, że to już lądowanie awaryjne zapinamy mocno pasy, a niektórzy nawet tak mocno, że nie mogą złapać oddechu i oczka wyłażą na zewnątrz i wyglądają jak ping-pongi. A to tylko międzylądowanie na którymś pośrednim lotnisku...