Wyspa ma reklamowaną jeszcze jedną atrakcję: cmentarzysko żółwi. Jedzie się tam quadami… I to mnie trochę zniechęca, bo quadów to ja mam dosyć w domu. No, bo jak ma się własną zarobkową wypożyczalnie quadów, to po 4 latach działalności ma się nie tylko dosyć, ale i przesyt…. Jednak namowa organizatora: setki skorup żółwi zalegające plażę – roznieca wyobraźnię, robi swoje i wykupujemy wycieczkę. Przychodzi mi to tym łatwiej, że wynajęcie pojazdu wychodzi tu taniej niż miałbym sam sobie zapłacić…

Zbiera się grupa i jedziemy. Zaczynamy w mieście, Santa Maria, wyjeżdżamy na pustynię, początkowo piasek twardy, ubity, ale im bliżej wybrzeża tym bardziej sypki, nad samą wodą wręcz brniemy w nim zakopując się po osie, trzeba schodzić i przepychać. Iwona prosi, żebym podjechał bliżej przewodnika, chce go sfotografować, bo „ciekawie wygląda w tej czarnej masce”

- To nie maska, on ma taką czarną gębę – prostuję spostrzeżenie Żony

 Przewodnik jedzie szybko i pewnie i wkrótce docieramy do celu. Rozglądam się uważnie, kamera w pogotowiu i wreszcie są!!!!! DWIE skorupy żółwi morskich przymocowane drutem do wydmy (pewnie żeby Polacy nie podp…). Rozpaczliwie rozglądam się za resztą skorup, ale pewnie piasek je przysypał…

 

 

Zasuwamy dalej. Powoli piasek przechodzi znów w twardy grunt, wjeżdżamy w kamienisty teren, z każdym kilometrem więcej kurzu, i w końcu jedziemy w jego tumanach, tak że nie widać poprzednika.

Jedna z kobiet sygnalizuje, żeby się zatrzymać, chce do toalety, ale nie bardzo jest gdzie.

- Niedługo będzie toaleta- obiecuje przewodnik i ruszamy. Przejeżdżamy koło domostwa zbudowanego z palet transportowych, i tak jest bogaciej niż gdzie indziej, bo zazwyczaj budulcem są blachy z beczek po paliwie….

 

 

Wjeżdżamy w koryto czegoś, co kiedyś być może było rzeką, nadal w kłębach kurzu docieramy od obniżenia, w którym rośnie 4 przywiędłe palmy. Zatrzymujemy się na 10 minut postoju.

- A miała być tu toaleta!!!! – burzy się kobieta

- A, proszę przykucnąć z drugiej strony drzewka – there is natural toilet – wyjaśnia nasz Cicero...