Users on-line: 1

Strona istnieje 4314 dni

Licznik Odwiedzin:
  • Jeden z pingwinów Leppera
    Jeden z pingwinów Leppera
  • Stąd nazwa: Puero Piramidas
    Stąd nazwa: Puero Piramidas
  • konwersacja ....
    konwersacja ....
  • czujemy oddech
    czujemy oddech

Dzień zoologiczny z życia zblazowanego globtrotuara

9.00 –wyjazd na półwysep Valdez, park narodowy

9.30 – przed autokarem przebiegają lamy. Oglądamy je. Lamy jak lamy

9.45 - podbiegają strusie nandu. Oglądamy je. Strusie jak strusie

10.00 Widzimy przez okno jakieś torbacze. Oglądamy je. Torbacze jak torbacze

10.15 Zatrzymujemy się przy wyschniętym słonym jeziorze. Oglądamy je. Co sobie przewodnik myśli, że my w Polsce soli nie mamy?

11.00 Dojeżdżamy do kolonii słoni morskich. Schodzimy na plaże i oglądamy je. Słonie morskie jak słonie morskie. Śmierdzą. Nie takie słonie wąchałem w ZOO.

11.45 Wracamy z plaży gdzie leżą słonie. Po drodze mijamy betonowe budynki. Z nudów wciskam towarzystwu, że są to bunkry słynnego wału atlantyckiego zbudowanego w obawie przed lądowaniem Niemców. Ludzie mi wierzą i wspólnie podziwiamy te bunkry

12.00 Idziemy na obiad. Przyznam, że w tej Argentynie mają co najmniej jedną sprawną toaletę. Nie mogę się powstrzymać aby nie skorzystać

14.00 Jesteśmy w Puerto Piramidas. Nazwa jest od góry w kształcie piramidy wznoszącej się obok portu. Nic szczególnego. Kasprowy jest wyższy, a piramidy w Gizie mają bardziej regularny kształt

16.00 Ciągle czekamy w porcie na naszą łódkę. Dużo powiedziane – w porcie - Gdynia większa... W końcu przypływa i okrętujemy. Płyniemy do zatoki gdzie mamy popraktykować nurkowanie. Za nakazem szypra wskakujemy w pianki do nurkowania (hey, you know, woda jest very cold!) i wskakujemy do zatoki. Po czym wyskakujemy do łodzi aby się pozbyć pianek, bo temperatura wody tej very cold znacznie przewyższa najgorętszą letnią wodę w Bałtyku. Cieniasy patagońskie, nigdy pewnie w przerębli nie siedziały.....

 

16.30 Nurkuje sobie, a tu obok mnie cień. OK., zdarza się, pływamy dalej. Ale za chwilę_ większy cień – no, to nawet Kokosinski z naszej grupy nie jest taki gruby! W niepokoju wystawiam łeb nad wodę, a tu na wyciągnięcie ręki lew morski goni lwicę morską! Nic to, nie bałem się niedźwiedzia w Bieszczadach (schowany w zamkniętym kontenerze na śmieci), nie będę się bał lwów morskich. Ale lepiej z wody spieprzać.....

Lew dopada lwicę na plaży i wykorzystuje ją od tyłu. Nie muszę jechać do Argentyny, aby takie świństwa oglądać. Taniej jest w peep show...

 

17.00 Płyniemy naszą łódką. Wpływamy do zatoki i podpływamy do kolonii lwów morskich. Na naszych oczach rodzi się malutki lewek morski. Kurde, na porodówkę mnie zawieźli, czy co? Wszyscy (ja też) rzucamy się na prawą burtę z aparatami i kamerami aby uwiecznić narodziny lewka. Łódka traci sterowność i tłucze w skałę. Nie może odbić od brzegu, bo śruba jest nad powierzchnią wody. Samiec lwa rzuca się na nas w obronie siedziby. Zatrzymuje się z rykiem w odległości 40 cm od nas. Ha, już wiem co jest jego najstraszniejszą bronią – jego oddech – jest porażający nawet z jednego metra! (Facet, który był pomiędzy mną a lwem opowiadał mi następnego dnia, że śniła mu się w nocy teściowa goniąca go wraz ze lwem morskim. Uciekał, a oni byli coraz bliżej. Już widział zaraz za swoimi plecami tę mordę wykrzywioną w strasznym grymasie, czuł ten wstrętny oddech. Ale to nie wszystko- lew wyglądał i woniał jeszcze straszniej.....)

 

17.30 Dopływamy do koloni kormoranów. Oglądamy ich gniazda na skałach. No cóż, nasze gołębie potrafią bardziej zanieczyścić (czyt: osrać) okolice swojego gniazda.

 

19.00 Wracamy autokarem do Puerto Madryn. Kierowca mimo pustej drogo wlecze się sześćdziesiątką. Więc zaczynamy mu śpiewać i aby po chwili już mamy na liczniku stówkę – nie ma to jak łagodna perswazja!

 19.30 Ucinam sobie pogawędkę z przewodnikiem – Polska to zacofany kraj?-         Dlaczego?-         Bo we wszystkich grupach, które prowadzę ludzie mają notebooki, a z was nikt nie używa. Pewnie informatyka w Polsce jest jeszcze w powijakach, nie umiecie pewnie posługiwać się komputerami?

Palant, nie?

   Mój Drogi Dzienniczku!

Dzisiaj był wielki dzień- już nigdy nie będziemy bezimienni! – otóż dzisiaj przeszliśmy do historii!!! A ale nie uprzedzajmy wypadków. Rano mieliśmy wyjechać całą bandą do rezerwatu. Ale nie Indian tylko pingwinów. Zaczęło się nieszczególnie. Gdy czekaliśmy na autobus, który miał nas zawieźć na wyjazd zobaczyłem starego Citroena C20 stojącego na ulicy. Ponieważ dawno nie widziałem podobnego oldtajmera (a w Polsce trudno znaleźć taki muzealny samochód) zapragnąłem zrobić sobie zdjęcie przy tym historycznym pojeździe. Wręczyłem koledze aparat i sam podeszłem do samochodu. Oparłem nogę na zderzaku i zderzak urwał się. Aby zdjęcie wyglądało jako-tako musiałem zastosować drobny trick i na fotce nie widać, że przytrzymuję zderzak kolanem. Potem, odchodząc, podparłem go patyczkiem aby ładnie wyglądał i spokojnie mogłem już udać się do autokaru na wyjazd.

Po dłuższej podróży docieramy w końcu do rezerwatu, ale nie możemy wjechać na parking. Grupa ok. 30 pingwinów łazi sznureczkiem (sznureczkiem, bo przecież nie napiszę wprost: gęsiego) jeden za drugim tam i z powrotem po drodze nie pozwalając nam wjechać. Ich zachowanie coś nam przypomina..... I już po chwili jesteśmy pewni: jest to nowy, nieznany nauce gatunek pingwina!!! Przeprowadzamy nad nim pospieszne badania i już po chwili nowy gatunek ma swoją nazwę: nazywamy je pingwinami Leppera i niebawem będzie on wpisany pod taką nazwą w tablice Linneusza!!! Jesteśmy dumni z naszego wkładu w dzieje nauk przyrodniczych. Cóż, - historia niech czyny ocenia!!!

 

Gdy w końcu dostajemy się na parking rozchodzimy się po całym rezerwacie. Idę sobie ścieżką, a tu z przeciwka idzie nią pingwin. Mijamy się na tej ścieżce w milczeniu. Nie mamy sobie nic do powiedzenia.... Cóż, Mój Drogi Dzienniczku – miłe, aczkolwiek surrealistyczne...

stat